Nu was hij zelf ook niet de makkelijkste in de sociale omgang, dat besefte
hij best. Weliswaar niet meer zo’n hark als vroeger – daar
mocht hij vooral Cordelia en in mindere mate ook Lilah voor bedanken.
Maar de rudimenten van zijn harde en ongewone jeugd zou hij wel nooit
meer kwijtraken. Misschien als hij een paar eeuwen de tijd had, zoals
sommige van zijn teamgenoten, maar dat zat er voor mensen met zijn roeping
niet in.
Een interessant stel was het wel, zijn mede-survivors. Hij had graag
het hele stel eens goed doorgesproken met Fred, de enige persoon ter
wereld waar hij echt helemaal zichzelf kon zijn. Als je dat nog kon zeggen,
de enige ter wereld. De enige ter universum? De enige ter universa misschien
wel, als de sterke verhalen van de anderen allemaal waar zouden zijn.
Kijk, dat was ook weer zoiets waar hij Fred voor nodig had; het doorfilosoferen
over de verschillen tussen een universum en een dimensie. Hoewel hij
daar bij de doctor misschien ook wel een boompje over op kon zetten.
Een kort boompje, want de doctor was meer een doener dan een prater schatte
hij in. Een interessant maar onvoorspelbaar figuur, de doctor. Jammer
dat hij zo vaak van de hak op de tak leek te springen en zo snel afgeleid
werd. Prachtig dat je na zoveel eeuwen dat jeugdig enthousiasme nog op
kon brengen, maar stiekem werd Wesley er wel eens moe van.
Echte praters waren er niet meer in het gezelschap. Verhalenvertellers
wel. Methos en Starbuck leken er soms wel een wedstrijd van te maken
wie de stoerste oorlogsverhalen kon vertellen. Starbuck kwam natuurlijk
uit een hele competitieve omgeving, met bijzonder weinig privacy en misschien
daardoor een sterke neiging de anderen af te troeven door een grote mond
en grove grappen. 
Methos kon daar met zijn ervaring goed mee omgaan,
maar Wesley voelde zich er niet fijn bij. Het deed hem teveel aan Faith
denken, zijn eerste verantwoordelijkheid als jonge wachter – en
zijn eerste grote mislukking. Rationeel begreep hij wel dat de grote
mond bedoeld was om een boel emotionele onzekerheid te maskeren, dat
van jonge mensen die overleefden door de snelheid van hun reflexen geen
diepe overpeinzingen over het leven en de mensheid verwacht konden worden,
maar stoerdoenerij was zijn kopje thee nu eenmaal niet.
Dan had hij meer op met Simon, de toegewijde jonge arts. Daar herkende
hij meer van zichzelf in, zoals hij vroeger was geweest, voordat hij
noodgedwongen zijn eigen morele grijze gebieden had verkend. Hoewel hij
zich nooit zo zou hebben opgeofferd voor een ander mens – objectief
gesproken moet het belang van de grote groep toch altijd prevaleren boven
dat van één individu.
En hoewel hij River een schat vond,
misschien wel de slimste van het hele stel en iemand die behoorlijk goed
haar mannetje kon staan als het op vechten aankwam, bleef ze door haar
instabiliteit altijd een onbetrouwbare factor. Diep in zijn hart vond
Wesley dat verantwoordelijke mensen als Simon een grotere aanwinst waren
voor de mensheid dan onevenwichtige hoogvliegers als zijn kleine zusje.
Een wonder dat met zoveel ego’s en zoveel tegenstrijdige persoonlijkheden
het bloed niet al van de muren afdroop. Wes moest even lachen bij dat
beeld, en plakte er in gedachten een gelukzalige Drusilla bij die als
een dolle de muren aan het aflikken was voordat het bloed op zou drogen.
Er was eigenlijk maar één persoon op wiens conto de vriendschappelijke samenwerking geschreven kon worden. Zonder Jack zouden de wrijvingen al diverse keren in hooglopende ruzies ontaard zijn, terwijl de frustraties nu op een veel aangenamer wijze verwerkt werden. Vreemd dat ze in zijn tijd nog niet ontdekt hadden dat seks eigenlijk het glijmiddel van de maatschappij zou moeten zijn. Met een aanraking communiceerde je beter dan met 1000 woorden, een harde vrijpartij luchtte meer op dan een serie venijnige steken onder water, knuffelen bouwde sneller een band op dan dagenlang anekdotes uitwisselen.
Met wat hij hier geleerd had dacht hij dat hij eindelijk de moed wel
op zou kunnen brengen om ook bij Fred eens een poging te wagen de vriendschap
naar een hoger plan te tillen. Nu het uit was met Gunn lagen alle kansen
weer open natuurlijk. Na de licht destructieve relatie met Lilah was
hij even bang geweest dat hij altijd machtsspelletjes in de slaapkamer
zou blijven spelen. Maar Jack had hem laten zien hoe heerlijk en gevarieerd
een gelijkwaardige relatie kon zijn. Alleen daarom al zou hij Jack zijn
hele leven dankbaar zijn. 
Misschien dat een kleine tussentijdse dankbetuiging wel op zijn plaats was. Was Jack niet ook net klaar met zijn dienst?
Wes stond op, en klom met verende tred en een verwachtingsvolle glimlach het trapje naar de cabinedeur op.