Onderdrukkende hoofddoek?
Via Martijn een door moslima’s geschreven supportliedje. Hij gaat er wat uitgebreider op in, maar wat mij vooral opvalt is dat een liedje waarin gezegd wordt dat je ieder in zijn waarde moet laten, inclusief eigen religieuze symbolen en heilige boeken, wordt gezien als PRO-hoofddoek.
Sterker nog: Ik zou zelf ook geneigd zijn om het zo te beschrijven. Terwijl nergens wordt gezegd of wordt geĆÆmpliceerd dat het beter is om er eentje te dragen, de boodschap is meer dat het je nergens in beperkt en je nog steeds dokter kunt worden of vechtsporten mag doen. Da’s eigenlijk vreemd, dat niet afkeuren blijkbaar al meteen als ‘pro’ voelt.
Het viel me des te meer op omdat ik vorige week nog gereageerd had op een blogpost van pvda-er Marcel Duyvestijn, op allochtonenweblog. Hij vroeg zich af waarom de feministen niet meer ageerden tegen de hoofddoek. Mijn antwoord was vrij uitgebreid, dus werd er een aparte post van gemaakt waarbij Ewoud het samenvatte onder de titel “Het zijn vooral witte mannen die zich druk maken om de hoofddoek”.
Op twitter heb ik nog wel een enkele opmerking gemaakt tegen hem (@liefdevollid), ook al omdat hij Ayaan Hirsi Ali blijkbaar een rooie vrouw vindt, maar een echte discussie is daar niet van gekomen. Ik blijf me dus verbaasd afvragen waarom mensen zich zo druk maken om een hoofddoek. Alsof al die gehoofddoekde dames een slechtere invloed hebben op onze samenleving dan de groep agressieve jongens die, zoals de toepasselijke Nederlandse uitdrukking luidt, ‘van god los’ zijn.
Had god maar een moeder…
Gisteravond keken we met het hele gezin Buffy the Vampire Slayer. Een aflevering waarin iemand behekste halloween kostuums verkocht waardoor mensen die zich daarmee verkleed hadden echt in dat personage veranderden. Buffy werd een hulpeloze jonkvrouwe, Willow een geest en Xander een goedgetrainde soldaat.
Op weg naar boven verzuchtte Falco later dat hij ook wel zoiets wilde meemaken, en dat hij dan wel verkleed wilde zijn als een god. Waarop Matthijs terugkwam met: En ik als de moeder van god! “God, ruim meteen je wereld op!”.
This too shall pass
Geweldige clip! Met dank aan Neil Gaiman die me erop wees: Een clip die alle nerds en/of Wallace & Grommit liefhebbers van 3 minuten grote lol zal voorzien!
Mijn mailtje aan de SP
Ik heb geen SP gestemd en denk niet dat ik dat snel zou doen. Maar ik vind het wel fijn dat verschillende kanten van onze samenleving een stem hebben en invloed uit kunnen oefenen, dus ik zou niet willen dat er geen SP meer was š
Agnes Kant had een moeilijke taak. En daar heeft ze zich vol overgave op gestort. Maar iedereen moet ‘het vak’ eerst leren. Er waren punten waar ze het slecht op deed. De grappen over hard spreken waren terecht, en de formuleringen hadden soms beter gekund. Maar het is ook een vak dat je moet leren, waar iedereen eerst een paar keer nat gaat. Zowel Agnes als de SP waren er beter bij gediend geweest als Agnes de tijd had genomen/gekregen om te groeien en bij te stellen, in plaats van in haar eentje de verantwoordelijkheid te nemen en uit alle openbaarheid te treden. Juist bij vrouwen kost het ‘jan publiek’ vaak meer tijd om te wennen, om ze op eigen merites te beoordelen. Die tijd goed doorkomen is een extra hindernis, helemaal voor vrouwen die commentaar al snel voelen als een persoonlijke aanval. Dus vind ik het jammer dat Agnes het politieke strijdtoneel verlaat, ik had haar liever zien groeien en rijpen, om zo meer invloed te kunnen uitoefenen en een grotere rol te spelen.
Marjolein Noyce-Bellinga
28% Rechts?
Nog even een (AVRO-)testje gedaan, zo vlak voor de verkiezingen. Niet dat ik er echt iets mee doe, da’s meer voor de landelijke verkiezingen in juni – straks ga ik nog even de programma’s lokaal nakijken om te zien wie mijn stad groen, bereikbaar en plezierig wil houden. Maar testjes zijn altijd leuk, toch? Afijn, ik ben dus 28% rechts:
Je bent duidelijk niet rechts. Rechtse opvattingen staan je waarschijnlijk zelfs flink tegen. Toch gaan economisch links en cultureel rechts of conservatisme soms prima samen. Zelfs jij kan op een van de verschillende blokken een duidelijk rechtse uitslag hebben.
Jouw deelscores zijn:
ECONOMIE:
20 van maximaal 40 punten.
Wat betreft de centen en de overheid ben je niet uitgesproken links of rechts. Je wilt dat de overheid iets te zeggen heeft over de verdeling van welvaart, maar dat moet niet te ver gaan. Je voelt je aardig thuis in ons Poldermodel!
CONSERVATISME:
0 van maximaal 40 punten.
Je bent progressief; de wereld kan volgens jou zoveel beter, vooruitgang drijft jou. Je hebt niet alleen niets met traditionele opvattingen en gebruiken, ze staan je zelfs tegen en er mag vergaand gestreden worden om ze uit te bannen en dat maakt je lekker links.
IDENTITEIT:
0 van maximaal 40 punten.
Je accepteert niet alleen dat we als klein Nederland in een geglobaliseerde wereld leven, je viert het zelfs! Culturele diversiteit is altijd positief. āMens zijnā komt bij jou voor āNederlander zijnā. Je bent een linkse globalist en Nederland is voor jou meer dan molens en tulpen!
LIFESTYLE:
25 van maximaal 40 punten.
Een beetje comfortabel leven vind je belangrijk, maar je sluit je ogen niet helemaal voor immateriƫle zaken zoals kunst en het milieu. Het geld daarvoor moet echter wƩl eerst verdiend worden. Je combineert vanuit het midden links met rechts; Je bent groen en welvarend en geniet met mate!
Sneeuw in Haarlem
De zwarte hond is van ons, en alledrie de jongetjes ook. Buiten op ons pleintje werd vanmiddag inene alles wit en daar moest natuurlijk in gespeeld worden. Op de achtergrond zie je nog de grote kerstboom die we ieder jaar met zijn allen kopen.
De eerste neger – Rudie Kagie
Nu de USA een gekleurde president heeft is het weer een actueel onderwerp; discriminatie op huidskleur en waarom die in bepaalde landen en tijden erger is dan elders. Een van de leuke dingen van internet is dat je en discussie ergens over kan hebben en dan gelijk de feiten kan gaan opzoeken, wat soms tot verrassende ontdekkingen leidt.
Is het ergens niet enorm ironisch dat de eerste kleurlingen in Amerika werden gezien als contractarbeiders (indentured servants) die na een aantal jaren hun vrijheid herkregen en dat een van deze zwarte kolonisten in een rechtzaak voor elkaar kreeg dat zijn zwarte arbeider de eerste offiƫle slaaf van Amerika werd?
Ik wist niet dat wij in Nederland de eerste zwarte dominee hadden begin achttiende eeuw. Ik was ook verrast te lezen dat we al in 1903 een zwarte minister hadden. Tegelijkertijd weet ik uit mijn jeugdjaren dat Surinamers erg gediscrimineerd werden in Nederland.
Daarom kocht ik het boek ‘de eerste neger’ van Rudie Kagie. Daarin beschrijft hij de ervaringen van deze bevolkingsgroep in Nederland, van eeuwen gezien worden als bezienswaardigheid en exotisch tot de discriminatie eind vorige eeuw en stipt nog net aan dat de discriminatie zich nu heeft verplaatst naar bevolkingsgroepen die zich nog weer later in grote getalen in Nederland hebben gevestigd.
Hij bespreekt vooral de levens van een aantal bekendere figuren, maar blijft wat mij betreft erg oppervlakkig en springt nogal van de hak op de tak. Het is grappig en confronterend om te lezen over hoe alle Surinamers hier muzikant of bokser werden omdat het stereotype voorschreef dat ze daar goed in waren. Hoe zwarter hoe beter; lichtgekleurde Surinamers hadden het zwaarder in hun muzikale en/of sportieve loopbaan. Maar je gaat je niet echt inleven, het boek boeit niet echt.
Ik vind het een interessant onderwerp en dus interessant om te lezen. Als een opeenvolging van anecdotes en verhalen is het een aardig boek en het geeft wel een duidelijker beeld dan ik daarvoor had. De stijl is vlot en makkelijk leesbaar. Maar analyse en conclusies zijn nauwelijks aanwezig en het blijft een afstandelijk verhaal.
haarlemse monumenten
Ik heb erg genoten van de 12 filmpjes over 12 Haarlemse monumenten. Achter elkaar kijken is een beetje veel van het goede, ook al omdat ze steeds hetzelfde deuntje onder de filmpjes zetten, maar het is toch wel leuk voor deze import-Haarlemmer om zo iets meer te weten te komen over al die monumenten die ik komend weekend weer mag bewonderen.
Niet in de boekenkast
Ik heb me de afgelopen maanden door zulke stapels weglees-fantasy pockets geworsteld dat ik ze niet allemaal ga bespreken. Maar ik heb een paar leuke auteurs gevonden, een paar middelmatige en een paar die ofwel slecht zijn, ofwel niet mijn genre. Allereerst een postje over de stapel die wegmag omdat ik er geen kostbare boekenkastruimte voor ga opofferen (ik ga serieus nadenken over een ebook reader).
Als eerste de ‘in death’ serie van Nora Roberts, schrijvend onder het pseudonym J.D. Robb. Die ben ik gaan lezen omdat ik ooit heb meegediscussieerd op een blog dat ik jarenlang las, in een draadje waarin zij en een aantal andere romanschrijfsters hun genre ‘verdedigden’ (in het buitenland gebruik ik meestal dutchmarbel). De serie is een politieserie in SF setting, dus dat sprak me wel aan. De hoofdpersoon is agente Eve Dallas en in het eerste boek vind ze gelijk de liefde van haar leven, Roarke, die een multimiljonair is met een zakenimperium. Het detectiveverhaal is iedere keer leuk en spannend, Roberts schrijft onderhoudend, maar op een gegeven moment begon de geweldige sex die zij en Roarke ieder hoofdstuk hebben me in de weg te zitten.
Dan komen we op ‘The vampire diaries’ van L.J. Smith. Daar gaan ze een tv-bewerking van maken, dus dat maakte me nieuwsgierig. Eigenlijk is het geen serie maar een quadrologie want hij bestaat uit 4 dunne boekjes en is daarna afgelopen. De boeken zijn best leesbaar en het verhaal best interessant, maar van eeuwigdurende liefde die op de highschool gevonden wordt gaan mijn tenen altijd krullen. De oplossing op het eind vind ik ook wat vergezocht, alleen bedoeld om er een net einde aan te breien volgens mij.
Nalini Singh heeft een serie geschreven over een wereld waarin drie rassen samenleven in een kwetsbare balans. De psy’s hebben de meeste macht. Ze hebben paranormale krachten en een samenleving die alle emoties al vanaf jonge leeftijd uitbant. Een soort Vulcans, maar dan verbonden door een paranormaal netwerk dat ze nodig hebben om in leven te blijven. Dan heb je de ‘changelings’, mensen die in dieren kunnen veranderen, en de gewone mensen. Veel politieke intriges, macht en machtsmisbruik en spannende verhalen – maar ook hier weer zoveel nadruk om de romantische ontwikkelingen dat het me gaat irriteren tijdens het lezen.
The mistborn Trilogy van Brandon Sanderson begint heel leuk. Een wereld waarin sommige mensen als ze sporen van een bepaald metaal binnenkrijgen het met dat metaal geassocieerde psychische talent kunnen gebruiken. Een hele enkele keer zijn er mensen, de ‘mistborn’, die alle talenten kunnen gebruiken. De wereld is er eentje met een totalitair heerser, een onderklasse mensen en een aristocratie, en een gevaarlijke mist waar gevaarlijke wezens in rondspoken. De eerste twee boeken vond ik erg spannend maar in het laatste deel komen we weer op het spirituele vlak terecht en dat verveelt me snel.
Caitlin Kittredge bedacht Nocturne City, een fictieve Amerikaanse stad met magiƫrs (bloedmagie en witte magie), shapeshifters, weerwolven en andere fantasiefiguren. Het is een iets grimmiger serie en dat bevalt me wel. Luna is een politie-agente die geheim wil houden dat ze ook weerwolf is. Ook al omdat ze een weerwolf zonder roedel is en dat betekent dat je helemaal onderaan de weerwolf ladder staat. Maar er gebeurt van alles in Nocturne City en niet veel goeds, dus Luna moet alles in de strijd gooien om erachter te komen wie de grootste slechterik is en hoe ze kan voorkomen dat hij zijn doel bereikt. Ook lekker leesbare boekjes, maar teveel hapsnapweg om een plaatsje op de plank te verwerven.
In de ‘Undead’ series van Maryjanice Davidson wordt de hoofdrol gespeeld door Betsy de vampier. De serie is humoristisch bedoeld en dat slaat bij mij al bijna nooit aan omdat ik een vreemd gevoel voor humor heb. Daarnaast is het eigenlijk een beetje ‘confessions of a shopaholic’ met vampieren en met dames die vooral bezig zijn met de kleding die op dat moment *in* is en of de aantrekkelijke heer hun Jimmy Choo shoenen wel waardeert heb ik geen geduld. Ook geen blijvertje dus.
Ook in ‘The Watcher’ van Jeanne C. Stein gaat het over vampieren. Hoofdpersoon Anna is een wat opstandige vampier en zit daarom bij de vampierpolitiemacht. In het echte leven was ze een bounty hunter, samen met haar partner Max. Ze werd per ongeluk vampier en wil er eigenlijk niet aan, dus blijft ze met Max op beloningen jagen door criminelen te vangen en probeert ze geheim te houden dat ze vampier is. Dat wordt moeilijker als ze ook in de vampierwereld achter criminelen aan moet gaan, een gewiekste massamoordenaar in dit geval. Het boek is aardig, het gegeven is aardig, het schrijven is aardig, maar de personages kwamen niet tot leven voor me.
Karen MacInerney werpt zich op de weerwolven. Sophie Garou in haar geval, een weerwolf met een heks als moeder en een onbekende Franse weerwolf als vader. Ook zij probeert haar ware aard geheim te houden, wat regelmatig neerkomt op ieder uur je benen scheren en weerwolven die dan met geschoren achterpoten rondloopt. Niet mijn humor, niet mijn boekenkast.
Beter – Maarten van der Weijden
Het boek is nu extra interessant omdat we in de familie iemand met leukemie hebben, maar ik had het waarschijnlijk toch al willen lezen omdat ik hem zo bewonderde toen hij Olympisch kampioen werd. Niet alleen omdat dat een geweldige prestatie was, niet alleen omdat hij liet zien dat je ook na levensbedreigende kankerbehandelingen nog topsport kan bedrijven, maar ook omdat ik zo blij was met zijn stelling dat je uiteindelijk gewoon mazzel moet hebben. Doodgaan aan kanker betekent niet dat je niet genoeg gevochten hebt, of niet blij genoeg geweest bent, maar gewoon dat je pech hebt gehad.
Dat betekent dat je minder controle hebt over de uitkomt, en minder controle over of je het krijgt ook trouwens, dus een boel mensen willen daar niet aan. Ik herken dat wel uit de tijd dat wij te kampen hadden met vruchtbaarheidsproblemen (onze oudste zoon is een IVF kind). Als ik had gedacht dat om middernacht bloot in het weiland op je hoofd staan had geholpen was ik waarschijnlijk ook ‘s nachts het huis uit geslopen. Tegelijkertijd werd ik gek van de mensen die me vertelden dat ik gewoon meer moest ontspannen; ik kreeg de stress van de vruchtbaarheidsproblemen en niet andersom. Andersom klinkt namelijk ook als ‘gewoon je eigen schuld’.
In zijn boek beschrijft hij de strijd tegen de leukemie, maar ook zijn zwemcarriĆØre en zijn persoonlijke leven. Dat laatste vooral in de gecompliceerde verhouding met zijn vader wiens relatief harde en rigoreuze opvattingen medeverantwoordelijk lijken te zijn voor zowel de motor achter Maartens ontwikkelingen als de hindernissen onderweg.
Hoewel van der Weijden de gebeurtenissen en emoties vrij afstandelijk en feitelijk beschrijft krijg je een helder beeld. De korte zinnen en de opbouw van het boek, met veel heen en weer springen door de tijd, zorgen ervoor dat je je niet echt inleeft en eigenlijk als je het boek uit hebt pas beseft hoe naar sommige stukken waren. Niet alleen de strijd tegen de leukemie trouwens, ook de aanloop naar zijn Olympische successen kende flink wat obstakels. Ik schrok behoorlijk van de enorme starheid en bureaucratie van de zwembond, die toch in principe juist moet zorgen dat iedereen het beste uit zichzelf kan halen.
Een open en eerlijk boek, makkelijk leesbaar en hoewel er geen dramatische inzichten uit naar voren komen krijg je een goed beeld, zowel van de sporter als van de kankerpatient.
Haarlems weer
