Drukke dagen door drietal
Gisteren hebben we gehoord dat onze oudste zoon met 42,9 punten voor de zeven zaakvakken (1×5, 4×6, 2×7) in de gymnasiumbrugklas volgens school naar 2 vmbo moet gaan. Speciaal onderwijs, want met een rugzak alleen kan een reguliere school de zorg niet aan – en in de buurt is er alleen plaats bij leerwegondersteunend onderwijs dus dan moet hij daar maar naar toe. Daar kan hij immers ook examen doen op VMBO-T niveau…
Vandaag dus gebeld met scholen, coördinatoren, psychologen, experts en me de blaren op de vingers gegoogled. Schoolgidsen, onderwijssystemen, begeleiding, keuzes, bezwaar maken, alternatieven, aspergerproblemen en oplossingen…. drukdrukdruk.
Eega was ondertussen met middelste zoon naar de KNO-arts om zijn oor schoon te laten zuigen en druppels te halen. Op zich niet zo’n enorme klus, maar de expert waar we na second opinion jaren geleden bij uitkwamen (middelste zoon is 5 keer aan het oor geopereerd) is verbonden aan het ziekenhuis in Leiderdorp dus dat is een redelijk grote en drukke reis. Middelste ondergaat het allemaal gelaten, weet dat het voor zijn eigen bestwil is, maar is na afloop wel altijd wat ziek zwak en misselijk. Het is geen hele aangename procedure voor hem.
Om 12 uur stond inene de Intern Begeleidster van school voor de deur: jongste zoon was na een ruzie met de invaljuf weggelopen van school en ze waren met 4 leerkrachten op zoek naar hem. Gelukkig kwam de blaag vlak daarna thuis dus kon iedereen weer gewoon aan het werk, maar we werden wel uitgenodigd voor een gesprek op school die middag. Daar mocht de achtjarige aan de directeur uitleggen waarom hij wegliep en of er problemen zijn.
We denken dat jongste zoon maar politicus moet gaan worden. Geen hapering, geen stotter, maar hele verhalen over dat hij niet meer wist waarom hij zo boos was geworden, dat is dom van hem, maar hij had toen inene twee kinderen gezien van zijn klas, tenminste dat dacht hij want ze leken erg op X en Y maar hadden dat dus niet kunnen zijn, maar toen dacht hij dat het al pauze was dus dat hij naar huis kon lopen. In de klas kan hij dat allemaal niet uitleggen want hij voelt zich buitengesloten. Niet heel letterlijk, want alle kinderen weten dat ze niet buiten mogen sluiten, maar als hij mee wil spelen vertellen ze dat er geen plaats is terwijl hij toch zelf ziet dat het beter uit zou komen als hij wel mee zou doen. Vroeger was het erger, maar ze hebben er in de klas over gepraat en het gaat nu wel beter. Maar nog niet goed. Was er “ik kan het niet” op de test geschreven die hij aan het doen was toen hij boos wegliep? Nee, echt, dat was hij niet geweest, dat moest een ander kind hebben gedaan. Hij heeft het soms wel moeilijk in de klas, omdat hij zoveel onrust in zijn hoofd heeft. En een monster in je hoofd dat kun je doodmaken met een mes maar een papiertje met vragen niet, als je daar een mes doorheen doet stopt het papier niet met trillen maar trilt het mes mee. Messen eng? Nee hoor, het was maar een botermes! Eigenlijk moest hij maar weer naar de klas gaan, want hij moest excuses aan gaan bieden aan de juffrouw voor het weglopen. Nou als de directeur wilde kon hij wel meelopen. Nee, knuffels voor pappa en mamma hoefde niet. Daahaag.
Game of Thrones soundtrack cover
Allemaal gespeeld door dezelfde violist. Prachtig!
Wie de school past, trekke hem aan
Mijn oudste zoon is nu 12 en zit in de brugklas van het gymnasium. Ik had in een eerdere post al verteld dat zijn lagere schooltijd niet makkelijk was en dat we hoopten dat hij het beter zou doen op de middelbare – om er in januari van dit jaar achter te komen dat hij ADHD en Asperger blijkt te hebben.
We kozen samen met oudste voor een kleine lyceum bij ons in de buurt. Omdat hij specifieke interesses heeft in filosofische vraagstukken en in de oudheid – en omdat hij net als de rest van het gezin een nerd is – leek het gymnasium een goede keus voor een meerbegaafde leerling die zijn lagere school met vooral A’s heeft doorlopen en die een VWO advies kreeg. Wel met een aanvullend advies voor huiswerkbegeleiding want hij had nog nooit iets hoeven te doen op school en was erg chaotisch en ongestructureerd. Het was voor ons dus een veilig idee dat ze ook een HAVO hadden, zodat hij niet van school zou hoeven als het met het huiswerk niet zou lukken.
Wij trokken voor de zekerheid de portemonnee, spraken met de huiswerkbegeleiding die vertelden dat ze ervaring hadden met kinderen die een grote Verbaal/Performaal kloof hadden (bij oudste zoon scheelt dat maar liefst 27 IQ punten) en daardoor moeite hadden met structureren, en gaven hem op voor drie middagen in de week. Dat kostte wel een paar honderd euro, maar voor je kinderen heb je veel over.
Helaas ging het al snel mis. Op sociaal niveau, omdat zoonlief ‘rare’ dingen deed, en op schoolniveau omdat hij huiswerk vaak niet had of niet kon vinden, maar ook boeken kwijt raakte, klassen niet kon vinden, etc. Dat leidde uiteindelijk tot de diagnoses in januari. Toen hebben we ook de huiswerkbegeleiding stop gezet en zijn zelf gaan begeleiden. Met een Engelse vader die vloeiend Frans spreekt en zelf wiskunde gestudeerd heeft en een Nederlandse moeder die zelf gymnasium heeft gedaan hadden we in ieder geval de kennis in huis. Er bleek wel al een enorme achterstand te zijn qua schoolwerk en de lagere school bleek grammatika en ontleden te hebben overgeslagen zodat we hem zelfs het verschil tussen eerste en tweede persoon enkelvoud nog moesten bijbrengen. Het kostte ons dus een uur of twee per dag, maar ja, voor je kinderen heb je veel over.
School startte inmiddels het traject op om een rugzak aan te vragen, de mentor deed haar uiterste best om wat dingen op school aan te passen, goed te communiceren naar de leerkrachten toen en te kijken of alles goed in de agenda stond. De cijfers werden langzaam wat beter, maar ik kwam er achter dat we fout zaten met onze veronderstelling dat overgaan met voldoende’s op je rapport in de gymnasiumbrugklas genoeg was. In de brugklas mag je niet blijven zitten en om op het VWO te mogen blijven (gymnasium kon al niet meer omdat je zonder ontleden latijn niet bij kunt houden) moet je voor de zeven zaakvakken minstens 4 zevens en 3 achten hebben. Oftewel 52 punten samen, opgeteld zonder de cijfers achter de komma af te ronden.
Zoonlief heeft er op dit moment 42,7; een eindrapport met afgerond een 5 (voor Nederlands), vier 6-en, een 7 en een 8 voor de zaakvakken en drie zessen en drie achten voor de overige vakken. Daarmee moet hij helaas van school, want dat zijn niet genoeg punten voor de havo. Komende twee weken heeft hij proefwerkweek en dat wordt dus cruciaal voor hem. Op 7 juli hoort hij zijn uiteindelijke cijfers – en weten we pas of hij op school kan blijven of niet.
Op het speciaal onderwijs (de ‘auti-havo’) is geen plaats meer, ook niet op vmbo niveau. De kleinere goede vmbo’s in de buurt zitten ook al vol. Als hij de havo niet haalt hebben we dus een groot probleem. Is het niet raar dat een intelligent kind zo tussen wal en schip kan vallen in Nederland? In één jaar van gymnasium naar een massaal vmbo instituut waar ze hem nog ergens tussen kunnen proppen? We duimen dus heel hard dat de proefwerkweek goed gaat. Ondertussen laveren we behoedzaam tussen hem goed achter de broek zitten en hem niet teveel van de stress te laten voelen, want één van zijn kenmerken is dat hij heel slecht op stress reageert. Spannende weken!
Help, mijn kind is hip
Ik snap de verzuchting wel, dat tegenwoordig alle klassen vol lijken te zitten met uitzonderingsgevallen en kinderen met hippe diagnostische labels. Sterker nog, ik heb die verzuchtingen zelf ook wel geslaakt. Tegelijkertijd heb ik ook vaak het gevoel dat kinderen tegenwoordig erg standaard moeten zijn; zelfs de kleine afwijkingen worden maar heel moeilijk getolereerd.
Daarbij denk ik bijvoorbeeld aan mijn middelste zoon, die graag iets anders maakt dan de rest van de groep. Toen de hele klas een portret van Pluk van de Petteflet moest maken hingen er 25 blonde jochies met een blauw t-shirt aan de muur en 1 blond jochie met een blauw t-shirt met oranje strepen. Als de klas volhangt met bruine beren en er hangt één zwarte bij, weet ik al van wie die is… Maar hij is ook wel eens thuisgekomen met een kladdertekening voor moederdag. Dat had een familieportret moeten worden, maar hij had zichzelf met uitgestoken tong getekend en dat vond juf te aggressief dus toen moest hij snel iets anders maken. Ook de grote ruzie toen iedereen voor sint Maarten een Bert-lampion moest maken en zoonlief als enige een Boze Bert wilde maken is voor mij een voorbeeld van schoolstarheid waarbij leerkrachten moeite hebben met een afwijkend kind.
Diezelfde middelste zoon is op wel meer vlakken een ingewikkeld kind in de klas. Al vanaf de kleuterschool kregen we te horen dat hij net iets anders is maar dat de leerkracht niet zo snel kon benoemen waarom. Hij scoorde redelijk op school, had het ook sociaal best naar zijn zin al is het geen type om populariteitswedstrijden te winnen – alleen lezen en schrijven waren probleemgebieden. Hij is een beelddenker met aparte gedachtensprongen die gruwelijk slecht spelt zonder dat hij dyslectie heeft en die in de klas moeite blijft hebben met meedoen met de les.
Op verzoek van school hebben we hem in groep 5 bij de jeugd-GGD laten testen. Maandenlange wachttijden, een vragenlijst voor ons en een vragenlijst voor school, een gesprek van een uur bij een psychologe – en toen werd ons verteld dat hij een duidelijk geval van ADHD was en dat hij Ritalin moest gaan slikken. Aangezien het de rustigste van onze drie zoons is viel de ADHD ons wat rauw op het dak en we zagen het zeker niet zitten om na zo’n kort traject gelijk maar aan de medicijnen te gaan zonder dat er verder iets van begeleiding bij kwam. Toen het enige antwoord daarop een soort emotionele chantage was, waarbij gesteld werd dat we wel moesten begrijpen dat er zonder medicatie statistisch gezien een grote kans was dat hij aan de drugs zou raken of in de criminaliteit zou belanden, besloten we voor een second opinion te gaan.
De psycholoog waar we terecht kwamen was eerst wat huiverig, omdat hij dacht dat we op zoek waren naar een diagnose die ons beter beviel. Maar we vertelden dat we gewoon beter in kaart gebracht wilden hebben hoe middelste zoon in elkaar stak en waar het misging. Dat we als het echt noodzakelijk was wel medicijnen wilden geven, maar als laatste optie en niet als eerste stap. Daarnaast had middelste zoon inmiddels ook sociale problemen gekregen en een heel laag zelfbeeld en daar was begeleiding onzer inziens een veel betere behandeling voor dan pillen.
Uiteindelijk zijn we ruim een jaar later toch aan de medicijnen gegaan. In dat jaar ging het wel beter, langzaam, maar de aandachtsproblemen waren zo groot dat het de therapie actief in de weg stond en we hoopten dat met medicijnen de begeleiding beter zou aanslaan. De psychiater is er intensief bij betrokken en is met ons eens dat de medicijnen er zijn in het belang van het kind en niet om ervoor te zorgen dat hij beter in de mal gaat passen. Middelste zoon zelf voelde duidelijk verschil als hij pillen nam en in de klas ging alles veel beter vonden alle betrokkenen. Hij heeft wel last van de bijwerkingen, klaagt over lusteloosheid en problemen met inslapen, dus wil niet altijd pillen slikken. We hebben samen met de psychiater besloten dat hij zelf degene is die bepaald wat hij slikt, omdat hij immers voelt wat het met hem doet en kan bepalen of de negatieve bijwerkingen te groot zijn. Hij slikt nu alleen op schooldagen en slaat wel eens een dagje over. Maar dan komt hij altijd de dag erna weer vertellen dat hij toch wel een pil wil, omdat hij zich in de klas geen domoor wil voelen en omdat hij merkt dat hij zonder pillen teveel dingen niet goed doet die hij eigenlijk wel kan.
Zijn twee jaar oudere broer was eigenlijk een veel groter probleem. Die was lastig, eiste veel aandacht en had zulke grote ruzies met zijn juf dat we van school wisselden toen hij 5 was. Daarmee begon onze speurtocht naar de oorzaak van zijn problemen en vooral naar een handvat om hem te leren ermee om te gaan. De resterende jaren op de lagere school kenmerkten zich door groter wordende problemen op school, gevolgd door onderzoeken met een uitslag en een plan van aanpak, daarna een grote verbetering – tot het weer slechter ging. Hij was erg slim, randje hoogbegaafd, en moest meer uitgedaagd worden. Hij moest speltraining krijgen om zijn impulsen beter onder controle te krijgen en om te leren dat hij niet steeds in een fantasiewereld in zijn hoofd moest gaan zitten als de werkelijkheid hem niet beviel. Hij hing altijd zo enorm tegen mensen en dingen aan omdat hij een ‘laag-sensitief kind’ was en dus onbewust steeds fysieke prikkels nodig had om te weten waar alles in zijn omgeving zich bevond – maar sensorische integratietherapie zou uitkomst bieden. Zijn intelligentie was hoog, maar scheef verdeeld; het verbale IQ was maar liefst 27 IQ punten hoger dan zijn performale IQ en bij meer dan 16 punten verschil kun je zware problemen verwachten door structuurproblemen en vreemde gaten in het probleemoplossende vermogen.
Ieder nieuw onderzoek gaf een stukje herkenning en gaf een paar handvatten, dus het ging wel iedere keer een stuk beter. Iedere keer hoopten we dat dit nu het keerpunt zou zijn waarbij ons slimme eigenwijze jochie zichzelf en zijn omgeving wat minder in de weg zou zitten. Theoretisch kon hij geweldig goed uitleggen hoe de sociale structuren om hem heen in elkaar zitten en de praktische toepassing was inmiddels goed genoeg om een paar hele goede vriendschappen te onderhouden. We hoopten dat hij dit jaar, in de brugklas van het gymnasium, nog een paar gelijkgestemde zielen zou treffen en dat hij de uitdaging van (voor het eerst) huiswerk moeten maken met behulp van een naschoolse klas ook onder de knie zou krijgen.
Maar na zes weken mochten we al op gesprek komen omdat oudste zoon sociaal totaal uit de boot viel, vreemde dingen deed en ook veel slechtere cijfers haalde dan zou moeten. Hij was ook altijd dingen kwijt, maakte het verkeerde huiswerk in de verkeerde schrifen en kende na bijna twee maanden nog steeds zijn eigen klas niet. We werden doorverwezen naar de schoolarts die ons aanraadde om toch weer een psychiatrisch onderzoek te doen. Gelukkig konden we terecht bij de psycholoog en de psychiater die ook onze middelste zoon behandelden en waar we door de resultaten veel vertrouwen in hadden.
Die moesten concluderen dat oudste zoon ook ADHD heeft en daarbij ook nog een Autisme Spectrum Stoornis (Asperger). Hij heeft extra begeleiding nodig omdat hij wel slim is maar veel van de dingen die wij als vanzelfsprekend of als gezond verstand zien buiten zijn belevingswereld vallen. School heeft een rugzak aangevraagd en we hopen dat die er voor volgend jaar komt. Om zijn klasgenoten voor te lichten en bijvoorbeeld te vertellen dat ze heel duidelijk en uitgesproken moeten zijn tegen oudste zoon; subtiel hinten of uitgaan van normale sociale gedragsregels leidt alleen maar tot frustratie. Om zijn leraren te vertellen op te passen met hoe ze het huiswerk opgeven omdat dat heel letterlijk wordt opgenomen; ik heb gigantische ruzie gehad omdat zoonlief ervan overtuigd was dat hij alleen de politieke bestuursvormen uit hoofdstuk 3 moest leren, dat had de leraar immers gezegd, en alle andere dingen waren dus overbodig. Om een stukje extra begeleiding te betalen waardoor iemand iedere keer kan kijken of het al het huiswerk in de agenda staat en alle extra doedingen ook werden genoteerd. Omdat school gezegd heeft dat ze de grens hebben bereikt van wat ze als school voor hem kunnen doen en dat dat niet genoeg is.
Ook oudste zoon kreeg een proefbehandeling met medicijnen. En waar het bij middelste zoon een geleidelijk verschil maakte, vooral in de klas, merkten we bij oudste zoon meteen een enorme verbetering. Niet alleen met opletten in de klas maar op alle fronten. Op sociaal vlak kwamen er enorme verbeteringen, thuis hadden we minder ruzies en oudste zoon zat duidelijk veel beter in zijn vel als hij pillen had geslikt. Ook oudste zoon mag van ons zelf aangeven of hij de medicijnen wil slikken – en hij slikt nu een beduidend hogere dosis dan zijn broer en wil die iedere dag slikken. Ook in vakanties en weekenden. Voor hem betekent het veel meer rust in zijn hoofd zegt hij, maar voor ons is het alsof hij altijd vol opgekropte negatieve energie zat die hij met veel moeite in bedwang moest houden – en die door de pillen gewoon verdwenen is.
In de brugklas mag je niet blijven zitten en hij heeft in het begin zoveel slechte cijfers gehaald dat het VWO een onmogelijkheid is geworden. Hij moet er zelfs nog heel hard aan trekken om de HAVO te halen. Als hij die niet haalt, moet hij van school omdat zijn huidige school geen VMBO heeft. Als er geen extra begeleiding komt moet hij misschien alsnog van school omdat ze denken dat hij het dan niet redt. Speciaal onderwijs heeft op de ‘autistenhavo’ geen plaats (als hij daar al op mocht, want hij zou ook net te goed kunnen zijn om in aanmerking te komen) en met de komende bezuinigingen wordt dat alleen maar moelijker. Als hij VMBO moet gaan doen kunnen ze hem daar gelukkig wel plaatsen; mocht hij de havo niet halen dan denk ik dat dat voor een eigenwijze sociaal onhandige nerd een betere plek is dan het normale VMBO. Oudste zoon interesseert dat niet; als hij de HAVO niet haalt ligt zijn droom om spellenprogrammeur te worden aan diggelen en dan weet hij niet waarom hij überhaupt nog naar school zou moeten gaan.
En ondertussen luister ik naar een minister van Onderwijs die mijn twee zoons als drie zorgleerlingen telt (drie diagnoses immers) en vind dat dat daar teveel van zijn dus dat er maar op moet worden bezuinigd. Luister ik naar mensen die denken dat kinderen door de ouders vol pillen worden gestopt zodat ze net een hoger niveau school aankunnen. Lees ik over mensen die vinden dat de ouders al die afwijkende kinderen gewoon maar wat beter op hadden moeten voeden. Vertellen mensen me dat ouders allemaal een hippe diagnose willen omdat ze hun kind niet kunnen accepteren zoals het is. De een denkt dat het komt omdat ouders eigenlijk geen tijd en aandacht aan hun grut kunnen besteden en dus maar therapeuten inhuren en pillen toedienen. De ander weerspreekt dat omdat hij ervan overtuigd is dat het juist om ouders gaat die zich overdreven op hun kinderen focussen en daardoor iedere afwijkingkje van het normale van een label willen voorzien dat ze dan als een soort ‘badge of honor’ met zich meedragen.
Ja, ik heb een beelddenker met ADHD. Ja, ik heb een meerbegaafde zoon met Asperger en ADHD. Ja, we lopen bij de psycholoog *en* de psychiater. We zijn reuze hip. Maar oh, wat kan ik soms jaloers zijn op die mensen die dat allemaal niet hebben. Al zou ik mijn jongens voor geen goud willen missen, denkt iemand nu echt dat wij zoveel geld en tijd en moeite zouden doen als het geen noodzaak was? Dat we geen beter doel zouden kunnen bedenken voor de enorme bergen energie die dit allemaal kost? Dat ik mijn leven alleen inhoud kan geven door mijn kinderen af te laten wijken?
Reactor reacties
Wat er in Japan is gebeurd deze maand is een gruwelijke ramp. Eerst een aardbeving van 9 op de schaal van Richter, gevolgd door een tsunami van 23 meter. De dichtstbijzijnde kustgebieden konden maar een klein kwartier ervoor gewaarschuwd worden en hoewel de dorpjes die iets verder weg lagen een beetje meer tijd hadden is een half uur nog niet heel veel tijd om je belangrijkste hebben en houden te pakken en veilig gelegen gebied op te zoeken.
Ik zag een filmpje van iemand waarin je eerst gewoon wat plassen water aan zag komen in de straat onder hem, maar in 10 minuten tijd zwol dat aan tot een krachtige rivier die auto’s, vrachtwagens en op het eind zelfs hele huizen met zich meevoerde. Theoretisch ken je de verwoestende kracht van water, maar als je dat in het echt ziet is het een stuk overweldigender.
Japan is voor een groot deel van zijn energievoorziening afhankelijk van kernenergie, opgewekt in kernreactoren. Omdat ze weten dat ze geologisch gesproken niet op het rustigste stuk land leven zijn die wel extra stevig gemaakt maar de ramp van 11 maart was erger dan hun ergste rampenplanning had voorzien. Er is nu één reactor die echt gevaarlijk dicht bij een kernramp komt, al werken ze met man en macht om dat te vermijden.
Zelf ben ik tegen kernenergie, maar niet heel fanatiek. Dat je er afval van krijgt dat over een paar duizend jaar nog steeds de omgeving kan vergiftigen is eigenlijk mijn belangrijkste argument. Maar waar ik me nu aan erger is de sensatiebeluste berichtgeving en de daaraangekoppelde stemmingmakerij. Ik kan me dan ook goed vinden in het opiniestuk van Arnout Jaspers in de Volkskrant. Natuurlijk is het vlakbij de reactor gevaarlijk, en helemaal in geval van meltdown. Maar dat is wel lokaal, buiten het besmettingsgebied is de straling veel minder:
Maar een beetje straling stelt qua gevaar niks voor. Wat de burger – met dank aan decennia agitatie en desinformatie door de milieubeweging – niet meer aan het verstand te brengen is: de risico’s van straling onderscheiden zich niet wezenlijk van de risico’s van zaken als roken, motorrijden of alcohol drinken. In al die gevallen is de totale dosis bepalend voor het gevaar. Dit essentiële perspectief ontbreekt vrijwel altijd in de berichtgeving.
Een voorbeeld. Toen het algemene stralingsniveau in Tokio gedurende enige uren 20 tot 40 keer hoger was dan normaal leek dat zeer alarmerend. Waarom zegt geen journalist daar dan bij, dat in sommige bevolkte regio’s van Brazilië, China en India het natuurlijke stralingsniveau altijd twintig keer hoger is dan in Tokio? Die mensen zijn niet ongezonder dan de inwoners van Tokio.
Natuurlijk heeft de kernramp in Tsjernobyl mensen de stuipen op het lijf gejaagd, ook al omdat zelfs de landen zoals Nederland, die zo ver weg lagen, er de gevolgen van ondervonden. Geen bladgroentes meer eten, geen melk meer drinken, documentaires over de kankerpatienten in de regio. Maar uiteindelijk blijkt die ramp buiten de ‘gevarenzone’ van 30 km veel minder schade toe te hebben gebracht dan we dachten, of dan de op hogere stralingsdosissen gebaseerde voorspellingen ons deden geloven.
Uit een stuk van kennislink over de kernrampscenario’s:
Maar die speculaties zijn overdreven hoog, blijkt uit kersverse gegevens van de Verenigde Naties. De commissie UNSCEAR onderzoekt al jaren de medische gevolgen van de Tsjernobyl-ramp, en komt in 2011 met stelligheid tot de conclusie dat hooguit honderd dodelijke slachtoffers zijn gevallen.
Dat waren allemaal mensen die relatief onbeschermd direct bij de reactor hebben gewerkt. Hoewel er na de explosie en reactorbrand wolken aan radioactief materiaal met cesium-137 en jodium-131 zich door het gebied in Wit-Rusland en verder verspreidde, waarna omwonenden dit hebben ingeademd, hebben zich door de directe straling van deze wolk geen extra kankergevallen voorgedaan.
Zo leggen de japanners het aan de japanse kinderen uit:
Geld is niet de ultieme motivator
Hoewel mensen weten dat status, macht en aanzien belangrijk zijn heeft men toch vaak het gevoel dat meer geld tot betere prestaties moet leiden. Ik weet zeker dat ik bij de komende WK voetbal diverse keren zal horen dat die voetballers voor al dat geld toch beter hun best hadden moeten doen, of iets dat daarop neerkomt. De enorme bonuscultuur die door de financiële crisis in het voetlicht is gezet is daar ook weer een duidelijk voorbeeld van.
Zelf ben ik in het verleden verkoper geweest en mijn baas moest destijds smakelijk lachen om een verkoper die blijkens de psychologische testen niet gemotiveerd werd door financiële extra’s. Dat is misschien ook wat vreemd in een beroep waar een groot deel van je inkomen uit provisie bestaat, maar ik weet ook dat ik bij lange na niet de enige was die harder liep omdat je hart bij het product of de oplossing lag, niet omdat daar een bonus aan vast zat. Die was achteraf gewoon mooi meegenomen.
Daarom spreekt het verhaal in deze video, over wat mensen motiveert, me ook heel erg aan. Dit is eigenlijk een voorproefje, een samenvatting van 11 minuten die ook nog eens geweldig is om naar te kijken. Maar als je net zo enthousiast word als ik is er ook een Ted-talk van een uur die overal nog uitgebreider op ingaat.
Stephen Fry & Katholicisme
Ik kwam hem op twitter en facebook al tegen bij mensen, maar vind hem goed genoeg om ook hier nog eens herhaald te worden. Stephen Fry vertelt waarom de Katholieke Kerk géén ‘force for good’ is.
Homeopatische EHBO-arts
Ik moest er erg om lachen… 🙂
Haarlems weer
