Drukke dagen door drietal

Gisteren hebben we gehoord dat onze oudste zoon met 42,9 punten voor de zeven zaakvakken (1×5, 4×6, 2×7) in de gymnasiumbrugklas volgens school naar 2 vmbo moet gaan. Speciaal onderwijs, want met een rugzak alleen kan een reguliere school de zorg niet aan – en in de buurt is er alleen plaats bij leerwegondersteunend onderwijs dus dan moet hij daar maar naar toe. Daar kan hij immers ook examen doen op VMBO-T niveau…

Vandaag dus gebeld met scholen, coördinatoren, psychologen, experts en me de blaren op de vingers gegoogled. Schoolgidsen, onderwijssystemen, begeleiding, keuzes, bezwaar maken, alternatieven, aspergerproblemen en oplossingen…. drukdrukdruk.

Eega was ondertussen met middelste zoon naar de KNO-arts om zijn oor schoon te laten zuigen en druppels te halen. Op zich niet zo’n enorme klus, maar de expert waar we na second opinion jaren geleden bij uitkwamen (middelste zoon is 5 keer aan het oor geopereerd) is verbonden aan het ziekenhuis in Leiderdorp dus dat is een redelijk grote en drukke reis. Middelste ondergaat het allemaal gelaten, weet dat het voor zijn eigen bestwil is, maar is na afloop wel altijd wat ziek zwak en misselijk. Het is geen hele aangename procedure voor hem.

Om 12 uur stond inene de Intern Begeleidster van school voor de deur: jongste zoon was na een ruzie met de invaljuf weggelopen van school en ze waren met 4 leerkrachten op zoek naar hem. Gelukkig kwam de blaag vlak daarna thuis dus kon iedereen weer gewoon aan het werk, maar we werden wel uitgenodigd voor een gesprek op school die middag. Daar mocht de achtjarige aan de directeur uitleggen waarom hij wegliep en of er problemen zijn.

We denken dat jongste zoon maar politicus moet gaan worden. Geen hapering, geen stotter, maar hele verhalen over dat hij niet meer wist waarom hij zo boos was geworden, dat is dom van hem, maar hij had toen inene twee kinderen gezien van zijn klas, tenminste dat dacht hij want ze leken erg op X en Y maar hadden dat dus niet kunnen zijn, maar toen dacht hij dat het al pauze was dus dat hij naar huis kon lopen. In de klas kan hij dat allemaal niet uitleggen want hij voelt zich buitengesloten. Niet heel letterlijk, want alle kinderen weten dat ze niet buiten mogen sluiten, maar als hij mee wil spelen vertellen ze dat er geen plaats is terwijl hij toch zelf ziet dat het beter uit zou komen als hij wel mee zou doen. Vroeger was het erger, maar ze hebben er in de klas over gepraat en het gaat nu wel beter. Maar nog niet goed. Was er “ik kan het niet” op de test geschreven die hij aan het doen was toen hij boos wegliep? Nee, echt, dat was hij niet geweest, dat moest een ander kind hebben gedaan. Hij heeft het soms wel moeilijk in de klas, omdat hij zoveel onrust in zijn hoofd heeft. En een monster in je hoofd dat kun je doodmaken met een mes maar een papiertje met vragen niet, als je daar een mes doorheen doet stopt het papier niet met trillen maar trilt het mes mee. Messen eng? Nee hoor, het was maar een botermes! Eigenlijk moest hij maar weer naar de klas gaan, want hij moest excuses aan gaan bieden aan de juffrouw voor het weglopen. Nou als de directeur wilde kon hij wel meelopen. Nee, knuffels voor pappa en mamma hoefde niet. Daahaag.

 

Tags: kinderen, school