Beter – Maarten van der Weijden

Het boek is nu extra interessant omdat we in de familie iemand met leukemie hebben, maar ik had het waarschijnlijk toch al willen lezen omdat ik hem zo bewonderde toen hij Olympisch kampioen werd. Niet alleen omdat dat een geweldige prestatie was, niet alleen omdat hij liet zien dat je ook na levensbedreigende kankerbehandelingen nog topsport kan bedrijven, maar ook omdat ik zo blij was met zijn stelling dat je uiteindelijk gewoon mazzel moet hebben. Doodgaan aan kanker betekent niet dat je niet genoeg gevochten hebt, of niet blij genoeg geweest bent, maar gewoon dat je pech hebt gehad.

Dat betekent dat je minder controle hebt over de uitkomt, en minder controle over of je het krijgt ook trouwens, dus een boel mensen willen daar niet aan. Ik herken dat wel uit de tijd dat wij te kampen hadden met vruchtbaarheidsproblemen (onze oudste zoon is een IVF kind). Als ik had gedacht dat om middernacht bloot in het weiland op je hoofd staan had geholpen was ik waarschijnlijk ook ‘s nachts het huis uit geslopen. Tegelijkertijd werd ik gek van de mensen die me vertelden dat ik gewoon meer moest ontspannen; ik kreeg de stress van de vruchtbaarheidsproblemen en niet andersom. Andersom klinkt namelijk ook als ‘gewoon je eigen schuld’.

In zijn boek beschrijft hij de strijd tegen de leukemie, maar ook zijn zwemcarrière en zijn persoonlijke leven. Dat laatste vooral in de gecompliceerde verhouding met zijn vader wiens relatief harde en rigoreuze opvattingen medeverantwoordelijk lijken te zijn voor zowel de motor achter Maartens ontwikkelingen als de hindernissen onderweg.

Hoewel van der Weijden de gebeurtenissen en emoties vrij afstandelijk en feitelijk beschrijft krijg je een helder beeld. De korte zinnen en de opbouw van het boek, met veel heen en weer springen door de tijd, zorgen ervoor dat je je niet echt inleeft en eigenlijk als je het boek uit hebt pas beseft hoe naar sommige stukken waren. Niet alleen de strijd tegen de leukemie trouwens, ook de aanloop naar zijn Olympische successen kende flink wat obstakels. Ik schrok behoorlijk van de enorme starheid en bureaucratie van de zwembond, die toch in principe juist moet zorgen dat iedereen het beste uit zichzelf kan halen.

Een open en eerlijk boek, makkelijk leesbaar en hoewel er geen dramatische inzichten uit naar voren komen krijg je een goed beeld, zowel van de sporter als van de kankerpatient.