Anne

De eerste keer dat ik stopte met roken was november 1994, gelijk met de pil. Roken en zwanger gaan immers niet goed samen en ik had bij vriendinnen al gezien dat stoppen *nadat* je zwanger blijkt net zo moeilijk is – terwijl we allemaal natuurlijk hadden gehoopt dat het moederinstinct meteen voor een extra lading wilskracht zou zorgen.

De zwangerschap liet helaas lang op zich wachten, maar eind 1998 waren we dolgelukkig met de geboorte van zoon Matthijs. Januari 1999 dacht ik dat ik inmiddels zo lang van de nicotine af was, dat een enkel trekje best kon en ik was nieuwsgierig of het nog zou smaken. Dom dom dom, want ik was gelijk weer helemaal verslaafd! En eigenlijk wilden we nog meer kinderen dus dat was helemaal niet handig.

Inmiddels was Internet ook voor particulieren een bekend fenomeen. Zelf postte ik al jaren actief in een paar nieuwsgroepen, dus ik besloot lotgenoten te zoeken in nssmr. Juli 1999 stopte ik weer en mede dankzij de hulp en steun van mijn medestoppers ben ik sinds die tijd helemaal van de sigaretten af gebleven.

Inmiddels was er een groepje dames dat wat intensiever mailde, om ook de kommer en kwel van de bijkomende kilo’s kwijt te kunnen onder het motto ‘gelukkig zijn ze wel gezellig’. Dat mailgroepje kreeg een steeds intensiever contact, er kwamen IRL’s, etentjes, weekendjes, sauna-bezoeken en hoewel het een hobbelige weg was waarbij we onderweg ook nog wat passagiers verloren ontstonden er een aantal hele hechte vriendschappen.

Een daarvan was met Anne. Haar kinderen waren net wat ouder dan de mijne en naast de stapels kleren die van haar zoon naar mijn zonen werden doorgeschoven was het fijn om raad te krijgen van iemand die het stadium waar jij in zit net achter de rug heeft. Thuisblijfblues, schoolproblemen, kindertherapie, opvoedkeuzes – Anne had altijd iets te zeggen waar ik wat aan had. Ik ben goed in luisteren wat mensen zeggen, maar Anne was heel goed in luisteren naar wat mensen NIET zeggen. Tussen de regels door lezen, onderliggende motivaties benoemen, menselijke zwakheden herkennen: Haar rake observaties hebben me vaak verrast – en nog vaker iets geleerd.

Een paar jaar geleden kreeg ze kanker en helaas bleek al snel dat het te laat was voor genezing. Gelukkig sloeg de chemo erg goed aan en kon ze de gemiddelde overlevingstijd flink omhoog halen, maar vorige week is ze toch overleden. Twee dagen ervoor mailde ze ons dat ze rust had en nog kon genieten van de kleine dingetjes. Typisch Anne, zich druk maken om alle slechte dingen die kunnen gebeuren maar als ze dan gebeuren pragmatisch het beste ervan maken. Nog even mailen hoe heerlijk de kersen van Lies waren, vragen om een foto van Nella’s nieuwe plantjes en meeleven met de diverse kinderperikelen.

Ik zal haar missen. De mails, de saunabezoeken, de eindeloze kwebbelpartijen, de wijze raad, de humoristische anecdotes, het inzicht in wat mensen kan bezielen en vooral haar altijd aanwezige belangstelling voor iedereen. En al ben ik niet gelovig, ik zal af-en-toe een kerks kaarsje voor haar aansteken, dat deed ze zelf ook graag voor dierbaren.