Perzen naar Peking

Nu.nl:

Irak mag toch deelnemen aan de Olympische Spelen in Peking. Een Iraakse delegatie slaagde er dinsdag in Genève in om het Internationaal Olympisch Comité (IOC) over te halen de ban deels te herroepen.

Irak mag als compromis maar twee atleten naar de Zomerspelen in China sturen.

Het IOC liet eind vorige week weten dat de Iraakse sporters niet welkom waren in Peking. De straf was het gevolg van de voortdurende politieke inmenging van de Irakese regering in het nationale sportbeleid.

Da’s toch wel het toppunt van Ironie. Dat Peking nu Irak wil weigeren vanwege ‘politiek inmening’. Naast het feit dat ieder land een stukje politieke inmenging heeft (al is het maar het al dan niet beschikbaar stellen van trainingsmaterialen) heeft Peking zulke kilo’s boter op het hoofd op dat vlak…

Het is wel altijd rot voor de atleten. De meesten daarvan lopen vooral voor zichzelf en hebben de tijd en energie niet om heel geëngageerd te zijn, maar ze betalen wel de prijs. Stel dat er nu twee mogen gaan, van de vier die gekwalificeerd zijn – hoe kies je welke twee mogen? Terwijl het kwalificeren voor mensen uit zulke gebieden eigenlijk al zo’n topprestatie is. Lees dit interview maar eens met de enige vrouw die zich kwalificeerde:

One day, the violence even encroached on this rundown track in the relatively safe Jadriyah neighborhood. Abdul-Rahman says both he and Hussein had to hit the dirt when a sniper opened fire from a nearby rooftop.

“When she was training, the sniper shot the first round, and it crossed near Dana and hit the tree. She dove for cover,” Abdul-Rahman says. “Then another round hit the field.”

“If I leave this sport, I think life will stop,” she says. “Life must continue, even with the security situation so bad, because I have ambitions. I love this sport too much.”

Juist uit oorlogsgebieden zouden ze atleten die zich kwalificeren toe moeten laten. Een paar maanden geleden las ik ook al stukken over Palestijnse sporters die geen permissie kregen om de bezette gebieden te verlaten, of om met hun coaches te trainen omdat die coaches in een ander gebied woonden. Mensen die zulk soort obstakels moeten overwinnen om hun sport uit te oefenen die hebben toch alleen maar MEER afiniteit met de Olympische gedachte? Die zouden toch nog meer vertegenwoordigen dat meedoen belangrijker is dan winnen?