Andrew Olmsted

Een van de blogs die ik graag lees is Obsidian Wings. Ik hou niet zo van de sfeer die op veel blogs heerst van mensen die onder anonieme nicks denken dat het fijn is om zo bruut en grof mogelijk te zijn, of onder het mom van humor alles maar willen zeggen wat ze voor de mond komt. En veel schiet je er niet mee op want alles wat zo agressief wordt gebracht levert ofwel instemming op van mensen die er net zo over denken, ofwel een tegenreactie van mensen die de het verbale moddergevecht aan willen gaan en daarbij aan de essentie van het meningsverschil voorbij gaan.

Als jij me aanvalt, ga ik in de verdediging. Hoe harder, bruter en ongenuanceerder je me aanvalt, hoe feller mijn tegenreactie zal zijn. Maar als je me echt wilt laten nadenken over mijn positie, me eventueel zelfs wilt laten heroverwegen of dat de beste koers is, ben je beter af met een rationele benadering.

Ik probeer me te wapenen tegen de tunnelvisie die we ons zo makkelijk eigen maken door regelmatig mensen te lezen die heel anders denken dan ik, hele andere politieke overtuigingen hebben en heel anders tegen dingen aankijken. Als dat mensen zijn waar ik echt respect voor krijg, die ik integer vind, ga ik extra hard nadenken over waarom ik vind wat ik vind. Het kan zelfs voorkomen dat ik me zomaar laat overtuigen dat een andere positie beter is dan mijn oorspronkelijke overtuiging.

Obsidian Wings poogt een blog, of eigenlijk een gemeenschap, te zijn waar verschillende kanten belicht worden. In het huidige gepolariseerde Amerikaanse klimaat is dat moeilijk, waardoor de vreemde positie ontstaat dat er meer conservatieve posters zijn, maar het blog door de overwegend linksleunende commentatoren toch meer progessief is.

Een van de meer rechtse, conservatieve commentatoren was Andrew Olmsted. Hij vond zichzelf vrij gematigd en naar Amerikaansse begrippen was hij dat misschien ook wel, maar we waren het veel vaker oneens dan eens. Behalve over Babylon 5, een serie die we alletwee heel hoog hadden zitten. Eén van onze discussies op het blog werd totaal in B5 quotes gevoerd weet ik nog – wat van mijn kant behoorlijkj wat gegoogle vroeg aangezien letterlijke quotes niet mijn sterkste kant zijn.

Andrew was militair, zat in de reserve en had zich opgegeven om actief weer dienst te doen omdat een aantal van zijn idealen daardoor gediend werden. Hij wist dat de kans groot was dat hij naar Iraq gestuurd zou worden en hoewel hij inmiddels geen grote voorstander meer was van de oorlog vond hij toch dan hij zijn idealen kracht moest bijzetten door bij te tekenen.

Omdat hij onder zijn eigen naarm niet meer vrij kon bloggen koos hij ervoor om vanaf die tijd als G’kar te bloggen. Juist de laatste tijd had hij weer veel gelegenheid gevonden om als G’kar te posten of andere postings van commentaar te voorzien. Regelmatig riepen we hem op om vooral veilig te blijven daar in Iraq, maar die keuze is natuurlijk niet altijd aan de soldaat.

Andrew en Tom Casey werden dit jaar de eerste Amerikaanse soldaten die sneuvelden in Irak. Ik had respect voor Andrew en hij heeft me vaak extra hard laten nadenken over waarom ik bepaalde dingen wel of niet goed vond. Babylon 5 had al veel associaties met mensen die voortijdig het tijdelijke met het eeuwige verwisselden en daar is nu helaas nog iemand aan toegevoegd.

Hij heeft op Obsidian Wings een afscheidspost achtergelaten die gepost moest worden in geval van zijn dood. Daarin legt hij met veel humor en B5 quotes nog eens uit wat hem bezielde en vraagt hij om zijn dood niet te gebruiken als voer voor politieke aanvallen, maar misschien dat de mensen die hem kenden nu een menselijk gezicht konden plaatsen op de bijkomende kosten van een oorlog. Ik was altijd al erg begaan met de jonge mensen die in een oorlogssituatie met verschrikkelijke keuzes worden geconfronteerd, met de slachtoffers die vol goede bedoelingen strijden en meedogenloos uit het leven worden gerukt. Andy zal daar nu altijd tussen komen te zitten.